نوع مقاله : مقاله کامل
نویسندگان
چکیده
هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات هیستامین برون‌زاد و گیرنده‌های مرکزی هیستامین H1 و H2 بر برخی ویژگی‌های الکتروکاردیوگرافیک قلب مانند ضربان و محور الکتریکی متوسط قلب در جوجه‌های گوشتی است. به همین منظور جوجه‌های گوشتی از نژاد راس (750 تا 800 گرم) به طریق تزریق داخل بطنی-مغزی هیستامین دریافت داشتند. علاوه بر آن برای تعیین گیرنده‌های درگیر در تغییرات الکتروکاردیوگرافی ناشی از هیستامین، مهار کننده‌های گیرنده H1 و H2 به جوجه‌هایی که هیستامین دریافت داشته بودند تزریق گردید. اشتقاق‌های الکتروکردیوگرافی به صورت 1 میلی‌ولت = 20 میلی‌متر و سرعت 50 میلی‌متر در ثانیه استاندارد سازی شده و اشتقاق‌های І، ІІ، ІІІ، aVR، aVL و aVF ثبت شدند. تزریق هیستامین (200 و 300 میکروگرم به ازای هر جوجه) مدت زمان موج T و کمپلکس QRS را در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی‌دار کاهش داده در حالی که تعداد ضربان قلب را افزایش داد. کلرفنیرآمین (100 میکروگرم به ازای هر جوجه)، آنتاگونیست گیرنده H1، مدت زمان موج T و کمپلکس QRS را افزایش داده و تعداد ضربان قلب را به طور معنی‌دارکاهش داد. سایمتیدین، آنتاگونیست گیرنده H2، بر ویژگی‌های الکتروکردیوگرافیک تاثیری نداشت. پیش تزریق کلرفنیرآمین (100 میکروگرم به ازای هر جوجه) اثرات هیستامین (200 میکروگرم به ازای هر جوجه) بر مدت زمان موج T، کمپلکس QRS و تعداد ضربان قلب را کاهش داد. محور الکتریکی متوسط قلب که با استفاده از اشتقاق‌های ІІ و ІІІ محاسبه گردید در تمام جوجه‌ها از -93° تا -99° بوده و تفاوت معنی‌داری میان گروه‌ها را نشان نداد. به طور خلاصه می‌توان نتیجه‌گیری کرد که هیستامین برون‌زاد به صورت تزریق داخل بطنی-مغزی از طریق گیرنده‌های H1 موجب افزایش ضربان قلب از نوع سینوسی در جوجه‌های گوشتی می‌شود.
کلیدواژه‌ها
)