عوامل بیماری‌زایی که به طور خاص زبان را هدف قرار دهند نسبتا نادر هستند. به نظر می‌رسد که نوع غذا و علوفه نقش مهمی در مستعد نمودن حیوانات به زخم‌های زبانی دارد. در طول یک دوره زمانی 4 ساله جنبه‌های مختلف زخم گودی زبان در گاو در یک گاوداری شیری نیمه صنعتی در تهران مورد مطالعه قرار گرفت. حیوانات مبتلا مراحل متفاوتی از تشکیل زخم در گودی زبان را نشان می‌دادند. بررسی هیستوپاتولوژیک، پاراکراتوتیک هیپرکراتوز، اسفنجی شدن و دژنرسانس هیدروپیک بافت پوششی را آشکار نمود. همچنین نکروز انعقادی همراه با نفوذ فراوان نوتروفیل‌ها در رشته‌های عضلانی زبان وجود داشت. بعضی از موارد واکنش گرانولوماتوز همراه با پرولیفراسیون بافت همبند را نشان می‌دادند. متعاقب برخورد نزدیک با حیوانات مبتلا، زخم‌های زبانی پیشرونده به طور تجربی در سه گوساله ایجاد گردید. بر اساس این یافته‌ها بیماری به عنوان زخم ایدیوپاتیک واگیر در گودی زبان گاو تشخیص داده شد.
)