در این پژوهش، 48 بزغاله‌ی نر 8 ماهه به شیوه‌ی تصادفی به 3 گروه 16 تایی تقسیم شدند. در هر گروه، 8 بزغاله برای 45، 60 و 75 روز محدودیت غذایی داده شدند و 8 بزغاله نیز به عنوان کنترل همان گروه، در نظر گرفته شد. دام‌های محدودیتی، با جیره‌ی نگهداری و دام‌های کنترل با جیره‌ی نگهداری و رشد تغذیه شدند. پس از پایان دوره‌های محدودیت غذایی، به بزغاله‌های باقی مانده در هر گروه محدودیتی، جیره‌ی کامل خورانده شد و در پایان آزمایش (زمانی که بزهای تیمار 75 روز محدودیت غذایی، به وزنی همانند وزن بزهای کنترل رسیدند)، بزها کشتار و وزن لاشه، اندام‌ها، قطعه‌های لاشه، چربی جدا شده از لاشه، و ترکیب شیمیایی گوشت اندازه‌گیری شد. دوره‌های محدودیت غذایی موجب کاهش وزن نسبی چربی جدا شده از لاشه، چربی پیرامون اندام‌های درونی، جگر و بیضه‌ها، و درصد ماده‌ی خشک و درصد چربی گوشت شد اما نسبت وزنی روده‌ها و طحال و درصد پروتئین لاشه را افزایش داد. غذادهی دوباره (پس از ٧٥ روز محدودیت غذایی)، با افزایش وزن روزانه و کاهش چربی بدن همراه بود اما بر دیگر اندازه‌گیری‌ها تاثیر معنی‌داری نداشت. یافته‌های این پژوهش نشان داد که بزغاله‌های بومی، پس از گذشت 75 روز محدودیت غذایی، توانایی رشد جبرانی را دارند.
)