تجویز داخل مفصلی کتامین در مفصل کارپ میانی تک سمی: ارزیابی بیوشیمیایی، سلولی و بالینی

فراهم نمودن بی‌ دردی مناسب متعاقب جراحی‌های آرتروسکوپی، که امروزه با هدف تشخیص یا درمان در اسب بسیار معمول می‌باشد، امری اجتناب ناپذیر است. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی بالینی و بررسی تغییرات سلولی و بیوشیمیایی مایع مفصلی متعاقب تجویز داخل مفصلی داروی کتامین، در مقایسه با لیدوکایین به عنوان یکی از پراستفاده ترین داروها در بلاک‌های مفصلی، بوده است. لذا، شش راس الاغ بالغ پس از معاینات بالینی و اطمینان از سلامت کامل مورد مطالعه قرار گرفتند. نمونه مایع مفصلی از هر دو مفصل کارپ میانی سمت چپ و راست و پس از آماده سازی‌های معمول اخذ شد و داروی کتامین با دوز mg/kg 2 در مفصل کارپ میانی سمت راست و 100 میلی‌گرم لیدوکایین در مفصل کارپ میانی سمت چپ تجویز شد. نمونه‌گیری‌های مایع مفصلی در 12، 24، 48 و 192 ساعت پس از تجویز داخل مفصلی تکرار شد. آزمایش‌های سلولی، محتوای پروتئین، گلوکز، وزن مخصوص، میزان فعالیت آنزیم‌های آلکالین فسفاتاز، آسپارتات آمینوترانسفراز، لاکتات دهیدروژناز، ویسکوزیتی و کیفیت لخته موسین مورد ارزیابی و اندازه‌گیری قرار گرفت. آزمون‌های ناپارامتری Sign و Wilcoxon به منظور آنالیز آماری استفاده گردید و مقادیر کمتر یا برابر (P≤0.05) به عنوان معنی‌دار مد نظر واقع شد. تست خمش و ارزیابی لنگش، اندازه‌گیری محیط مفصل، تحریک پوستی محیط آن، و ارزیابی رادیولوژیک به عنوان معیارهای ارزیابی بالینی مورد بررسی قرار گرفتند. به دنبال تجویز داخل مفصلی کتامین، افزایش محیط مفصل، تست خمش مثبت و پاسخ منفی متعاقب تحریک پوستی مشاهده شد. همچنین در گروه کتامین، ویسکوزیتی و تست لخته موسین، تعداد کل سلول‌های هسته‌دار، تعداد سلول‌های تک هسته‌ای و نوتروفیل، وزن مخصوص، محتوای پروتئین و میزان فعالیت آنزیم‌های مایع مفصلی تفاوت معنی‌داری را با زمان قبل از شروع مطالعه و همچنین با گروه لیدوکایین نشان دادند. اینگونه به نظر می‌رسد که تجویز داخل مفصلی کتامین در مفصل کارپ میانی تک سمی، باعث بروز التهاب حاد در مفصل می‌شود و اثراتی از ایجاد بی‌دردی/بی‌حسی موضعی نیز به دنبال ندارد. لذا، تجویز داخل مفصلی کتامین با دوز mg/kg 2 توصیه نمی‌شود و نمی‌تواند متعاقب جراحی‌های آرتروسکوپیک مورد استفاده قرار گیرد.