در این مطالعه، 72 جدایه انتروکوکوس فکالیس منشأ گرفته از انسان (39)، سگ (26) و گربه (7) از لحاظ برخی فاکتورهای حدت، برخی ژن‌های حدت، فنوتیپ‌های مقاومت آنتی بیوتیکی، الگوهای واکنش زنجیره پلیمراز بر پایه DNA پلی‌مورفیک تکثیر یافته به صورت تصادفی (RAPD-PCR) و تولید بیوفیلم مورد ارزیابی قرار گرفتند. از جدایه‌ها، 31 (1/43%) از لحاظ ژلاتیناز، 11 (3/15%) از لحاظ ماده تجمع دهنده و سیتولیزین، 38 (8/52%) از لحاظ ژن‌های gelE و 34 (2/47%) از لحاظ asal مثبت بودند. تمامی جدایه‌ها از لحاظ ژن‌های hyl، esp و cylA منفی بودند. تمامی جدایه‌ها در برابر نالیدیکسیک اسید و کانامایسین مقاوم بودند. از طرفی، همه جدایه‌ها از نظر حساسیت به آموکسی سیلین مشخص شدند. ژن‌های مقاومت به ونکومایسین vanD) یا vanC1/C2vanB, (vanA, در هیچ یک از جدایه‌های به طور فنوتیپی مقاوم به ونکومایسین ردیابی نشده‌اند. جدایه‌ها از انسان، سگ و گربه‌ها به 8، 2 و 4 آنتی بیوتیک بسته به حساسیت به 12 آنتی بادی مختلف گروه‌بندی شدند. در همه جدایه‌ها از انسان، سگ و گربه به ترتیب 9، 12 و 2 ژنوتیپ با استفاده از RAPD-PCR مشخص گردیدند. 9 (6/34%) جدایه سگ از نظر تولید بیوفیلم مثبت تشخیص داده شد. این مطالعه نشان داد که مقاومت به چند آنتی بیوتیک در میان جدایه‌های انسانی نسبت به جدایه‌های سگ و گربه فراوان‌تر می‌باشد.
)