هدف این مطالعه مقایسه فعال سازی پارتنوژنتیک و بارورسازی آزمایشگاهی اووسیت‌های بزی بلوغ یافته در محیط زنده بود. تعداد 881 کمپلکس اوسیت کومولوس (COC’s) از 243 تخمدان جمع آوری شد. اووسیت‌ها در محیط کشت TCM-199 حاوی eCG (IU/ml 20)، hCG (IUµg/ml 20)، استرادیول-17بتا (µg/ml 1)، جنین‌های BSA تست شده (mg/ml 3) مکمل سازی شده با سرم گاوی جنینی 10% در 5/38 درجه سانتیگراد و CO2 5% در یک انکوباتور تحت هوای مرطوب به مدت 27 ساعت بالغ شدند. بر اساس وسعت کومولوس، میزان بلوغ 86/86% بود. اووسیت‌های بلوغ یافته به صورت ظاهری (تعداد = 749) انتخاب شده، برهنه شده و به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه 1 (تعداد = 223) اووسیت‌های بلوغ یافته آزمایشگاهی با µm 5 یونوفور کلسیم به مدت 5 دقیقه فعال شده و در محیط کشت mCR2aa حاوی mM DMAP 5 به مدت 4 ساعت کشت داده شد. بعد از 4 ساعت درمان DMAP، زیگوت‌های احتمالی شستشو داده شده و در محیط کشت جنینی کشت داده شدند. گروه 2 (تعداد = 526) اووسیت‌های بلوغ یافته آزمایشگاهی برای بارورسازی آزمایشگاهی در mTALP با استفاده از مایع منی تازه یک آهوی آبستن یمانی بالغ نژاد خالص انجام شد و در محیط mCR2aa آزمایشگاهی کشت داده شد. تکامل زیگوت‌های مفروض در هر 24 ساعت تا 9 روز پس از فعال سازی یا بارورسازی زیر میکروسکوپ فاز معکوس مشاهده شد. میزان شکافت، درصد مورولا و بلاستوسیست در گروه‌های 1 و 2 به ترتیب 36/67%، 07/23% و 23/9%، و 99/30%، 63/19% و 28/9% بودند. نتایج نشان داد میزان شکافت متعاقب فعال سازی پارتنوژنتیک با یونومایسین/6-DMAP نسبت به IVF به طور قابل مقایسه‌ای بیشتر بود.
)